معبود من

10 فروردین 1403 توسط ذاكري

وقتی سجاده ام رو گشودم و پیشانی برپهنه ی خاک گزاشتم اشک‌هایم چو دُرگرانبها زِدیده گانم غلتان شد امااا
زِ افلاکیان ندایی در گوشم نجوا شد که آرام باش آرام
ای بنده‌ ی من!!!!