جمعه های انتظار

هرکسی بهرحال یه خوشی و دوست داره بهش برسه از خدا که پنهون نیست والا از شما چه پنهون منم دوست دارم یه روزی دست تو دست یار چشم خمار 😜 😅 بریم جواهراتی وقتی بهم همچنین پیشنهادی بده که یخ بزنم بگه بریم تمام زندگی من هرچی دوست داری برا خودت انتخاب کن و من فقـط حساب کنم از هرکدوم یه مدلش برا خودم بخرمو بعد از کلی گشتن یه کافی شاپ خودمونو مهمون کنیم به بستنی قیفی دورنگ و خستگی‌ در کنیم و راهی بشیم طرف مزون لباس عروس از اون لباسای پف پفی باحال رنگ نباتی با یه دسته گل عروس صورتی ملایم با ربان سفید دور دستم حلقه کنم و خانم عکاس بگه نگاها اینطرف روبه دوربین لبخند ملیحی بر صورتم نقش ببنده وبشه قاب دیوار زندگی مون ،
زیر چشمی نگاش کنم 😂 😝 وبراش زیر لب آیه الکرسی زمزمه کنم و زندگی مو محکم کنم تا آخرش پابه پای هم باشیم با تمامی سخت ها وپستی وبلند هایی که هست بگم جان دل مهم نیست تا وقتی خدا هوامو نو داره غمی به دل راه نده

#چالش_نوشتن
#به_قلم_خودم

چندی پیش خوندم که مشهد اردیبهشت ماه واقعآ بهشتی میشه وبه فکر فرو رفتم که امسال تولد سلطان عشق اردیبهشت ماه هست ودلم میخواد که دعوت بشم و حال و هوای دلم عجین بشه با هوای بهشتی و غسل شهادت وزیارت وبا سجاده گل گلی با تربت گِلی از حرم یار بشینم روبروی گنبد طلا و بند دلم گره بزنم با تارو و پود فرشهایی که میزبان ان و زوجودشون بوی عطر و گلاب در هوا پخش وتبرک میتوان برگیریم و غباری که به دل آسمون نقش بسته‌ و همزمان با چشمانم اونم عقده دل باز کند و اینقده بشینم که همه چیز ناپیدا و یهو دستی مهربان و پر عطفونت صورتم رو نوازش کنه دخترم دخترم بیا اون عشاق نامه ایی که می‌خواستی امضا ء شده و بشم شهیده معصومه

#چالش_نوشتن
#به_قلم_خودم

#پندانه

بچه که بودم آرزو داشتم خیلی پولدار شوم!
و اولین چیزی هم که میخواستم بخرم یک یخچال برای “ننه‌نخودی” بود.
ننه‌نخودی پیرزنِ تنهای محل ما بود که هیچ‌وقت بچه‌دار نشده بود.
می‌گفتند جوان که بود شاداب و سرحال بود و برای بقیه نخود می‌ریخته و فال می‌گرفته.
پیر که شد، دیگر نخود برای کسی نریخته ؛ اما “نخودی” مانده بود تهِ اسمش.
زمستان و تابستان آب‌یخ می‌خورد، ولی یخچال نداشت.
ننه ، شبها راه می‌افتاد می‌آمد درِ خانه‌ی ما را می‌زد و یک قالب بزرگ یخ می‌گرفت.
توی جایخیِ یخچالمان، یک کاسه داشتیم که اسمش “کاسه‌ی ننه‌نخودی” بود.
ننه با خانه‌ی ما ندار بود.
درِ خانه اگر باز بود بی‌در زدن می‌آمد تو ، و اگر سرِ شام بودیم یک بشقاب هم می‌آوردیم برای او.
با بابا رفیق بود!
برایش شال‌گردن و جوراب پشمی می‌بافت و باهاش که حرف می‌زد توی هر جمله یک “پسرم” می‌گفت.
یک شبِ تابستان که مهمان داشتیم و توی حیاط جمع بودیم ؛ ننه، پرده را کنار زد و آمد تو.
بچه‌ی فامیل که از ورود یکباره‌ی یک پیرزن کوچولوی موحنایی ترسیده بود ، جیغ زد و گریه کرد.
ننه به بچه‌ آبنبات داد. نگرفت، بیشتر جیغ زد.
بچه‌ را آرام کردیم و کاسه‌ی ننه نخودی را از توی جایخی آوردیم.
بابا وقتی قالب یخ را می‌انداخت توی زنبیل ننه، آرام گفت:
“ننه! از این به‌بعد در بزن!”
ننه، مکث کرد.
به بابا نگاه کرد؛ به ما نگاه کرد و بعد بی‌حرف رفت.
و بعد از آن، دیگر پیِ یخ نیامد.
کاسه‌ی ننه‌نخودی ماند توی جایخی و روی یخش، یک لایه برفک نشست.
یک شب، کاسه را برداشتیم و با بابا رفتیم درِ خانه‌ی ننه.
در را باز کرد.
به بابا نگاه کرد.
گفت: “دیگه آبِ یخ نمی‌خورم، پسرم!”
قهر نکرده بود؛ ولی نگاهش به بابا غریبه شده بود.
شبیه مادری شده بود که بچه‌هایش بی‌هوا برده باشندش خانه سالمندان.
او توی خانه‌ی ما کاسه داشت، بشقاب داشت و یک “پسر".

یک در ، یک درِ آهنی ناقابل ، یک در نزدن و حرف پدر
ننه را پرت کرد به دنیای خودش و این واقعیت تلخ را یادش آورده بود که “پسرش” پسرش نبوده!

ننه‌نخودی یک روز داغ تابستان مُرد.
توی تشییع‌جنازه‌اش کاسه‌ی یخ ننه را انداختیم توی کلمن و بابا قدِ یک پسرِ مادرمرده اشک ریخت و مدام آب یخ خورد.
یک حرف، یک عکس العمل، یک نگاه،… چقدر آثاربه همراه دارد….
کاسه یخ ؛ انگار بهانه ی عشق و مهربانی بود ..
خدا میدونه کاسه یخ هر کدوم از ما کی؟ کجا؟ در یخچال دل چه کسانی ؟
هزار بار
برفک گرفت و شکست و پرت شد و دیده نشد !

برا اولین دفعه بود که میرفتم کربلا اونم بهمراه غریبه ها از قبل یه چیزهایی زائده ذهنم بود و یه چیزائی از این واون شنیده بودم که نباید تنهائی جایی برین و ممکنه بلایی سرت بیاد و از این قبیل حرفها منم همه ی اینا همش برا خودم مرور می کردم و برا خودم یه هیولایی ساخته بودم در ذهن، آخرین شبی بود که مهمان خانه پدری بودیم مدیر کاروان که مرد جوانی بود سفارش کرد که برا وداع آخرای شب میریم الان استراحت کنید منم از خدا خواسته به هم اتاقی ام که یک خانم خوزستانی بود سپردم که حالم زیاد خوب نیست اینطوری ممکنه زیارت رو از دست بدم پس کمی می‌خوابم نمیدونم چقدر گذشت و من خوابیدم که یهو در اتاق به صدا در اومد مدیر کاروان بود گفتن آماده بشین بریم حرم بقیه رفتن ما شمارو فراموش کردیم الآن اومدم دنبال‌ شما تا بیاین من لاوی هتل منتظر می‌مونم منی که آماده باش بودم فقـط یه وضو مختصری دکمه آسانسور زدیم عه این آب شد کجا رفت زدیم دونفری بیرون وبسم الله کنان ادامه دادیم رسیدیم به یه کوچه تنگ و کم نور همه جا در خفکان جلو رو نگاه کردم یکی با جعبه کامل انگشتری میاد گذاشتیم پا به فرار دیگه پشت سر نگاه‌ نکردیم که الآن زندان بغداد می افتیم 😅 یه جا میخکوب شدیم جیشم سلام علیک کرد 😎 😫
بعد صدا زد خاله نترسین من پسر تهرونم
انگشتر نمیخواین 😁 😁 😁

#به_قلم_خودم
#چالش_نوشتن

تو مهمون خونه که زندگی می کرد علاوه‌ بر عکس دونفری یک صندوقچه هم با خودش داشت که عین چشمانش ازش مراقبت می‌کرد تو اون صندوقچه یک ساعت نفره ایی رنگ با عقربه‌های هفت رنگ که آخرین تولد همسرش کادو بهش داده بود و شبها موقع خواب با تیک تاک اون به خواب میرفت عین لالایی براش میموند یک روز که با خودش به پارک برده بود از بس سرگرم روزگار وغرق در افکارش بود موقع برگشت به مهمون خونه از یادش رفت و از اون موقع به بعد دیگه هیچ وقت خواب به چشمان نازش نرفت

#به_قلم_خودم
#چالش_نوشتن